«Το «Αθλητικό Περιστέρι» είχε την τιμή να συνομιλήσει με μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στην ιστορία του Ατρομήτου. Τον γνωστό σε όλους Ντούριο, τον κατά κόσμον Αντώνη Μανίκα που βρίσκεται κοντά στον Ατρόμητο εδώ και 60 χρόνια.

Τον επισκεφθήκαμε, λοιπόν, στο σπίτι του και του ζητήσαμε να «ανοίξει» το πλούσιο αποθηκευτήριο των αναμνήσεων μιας ζωής γεμάτης, πολύπλευρης, αλλά και άκρως συνυφασμένης με την ομάδα του Περιστερίου. Από μικρός συνδέθηκε με τον Ατρόμητο, γιατί η ένθερμη ενασχόλησή του με την ομάδα τον βοηθούσε να ξεχάσει τη φτώχεια, την απελπισία, την πείνα, τα προβλήματα, όλες τις δυσκολίες που σχετίζονταν με τη ζωή στις φτωχογειτονιές εκείνων των εποχών. Σε έναν Ατρόμητο στον οποίον δέσποζαν διάφορες σημαντικές μορφές όπως οι Βασιλείου, Ράμφος, και Χατζής. 

Η μητέρα του του έλεγε να μην πηγαίνει στο γήπεδο και να μάθει μία τέχνη. Όμως, ο Ντούριος της απαντούσε πως αγαπούσε τόσο πολύ τον Ατρόμητο που δεν ήταν δυνατόν να τον αφήσει. Ο ίδιος έπαιξε ποδόσφαιρο στη δεκαετία του 1960 στην Αστραπή Ανθουπόλεως. Σαν χαφ, σαν «ένα δημιουργικό μυαλό». Τελικά, επέλεξε να σταθεί στο ποδόσφαιρο ως φίλαθλος του Ατρομήτου. Πού τον έψαχνες, πού τον έβρισκες, ο «Αντουάν» ήταν πάντα δίπλα στην ομάδα του Περιστερίου. Σε χρόνια που, όπως μας είπε ο ίδιος, δεν υπήρχαν ακρότητες και βία. Ήταν μαζί με άλλους ανθρώπους ταυτισμένους με τον Ατρόμητο, όπως ο Σπύρος ο Μαρκεζίνης και ο Τόλης, οι «αρχηγοί της εξέδρας». Τον ρωτήσαμε αν αποτελούσαν ένα είδος «ηγετικής τρόικας» και μας έγνεψε καταφατικά. 
Ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στα δρώμενα της περιστεριώτικης κερκίδας, που αριθμούσε 2.000 άτομα που πήγαιναν σε όλη την Ελλάδα για την ομάδα τους, δεν άργησε να γίνει αντιληπτός από τους δημοσιογράφους. Αποτελούσε για αυτούς ένα πρόσωπο «γαλήνιο», έναν «αγνό φίλαθλο» που ξεχώριζε για τις δραστηριότητές του. Γύρναγε στα γήπεδα με μία χρυσή μπέρτα, ενώ σε «σφιχτές» συνθήκες όπως εκείνες του τέλους της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970 είχε βάψει το μαλλί του ξανθό... Η μητέρα του ,του έλεγε πως έμοιαζε στον Ντέμη Ρούσσο. 
Ο Ντούριος μας είπε πως τότε ο Ατρόμητος είχε την τύχη να διαχειρίζονται τις υποθέσεις του προσωπικότητες όπως ο Παύλος Πανουτσόπουλος, ο Σταμάτης Γλυκός, ο Βαγγέλης Στάης, ο Στέφανος Καλούμενος, ο Μπάμπης Σταματελάτος. Μάλιστα κάποιος από αυτούς του είχε πει από τότε πως κάποια μέρα ο Ατρόμητος θα γίνει μεγάλη ομάδα. Η όλη φάση μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά ως «τούμπανα, βιολιά, φυσαρμόνικες και φωνές για τον Ατρόμητο». Είχε γίνει, δε, γνωστός για την περίφημη σφυρίχτρα του με την οποία «συνέδραμε» και αυτός στις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών του Ατρομήτου να «αναχαιτίσουν» τις επιθέσεις των αντιπάλων ομάδων.. 

Ο Αντώνης Μανίκας θυμήθηκε ένα ταξίδι που είχε κάνει στο Κρούσοβο της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας για να παρακολουθήσει από κοντά την προετοιμασία της αγαπημένης του ομάδας. Σε έναν Ατρόμητο που αγωνίστηκαν μορφές όπως ο Ντεμέλο, ο Ράμφος, ο Κώτσης, ο Στολίγκας, ο Στέλιος Κωνσταντινίδης (που αγωνίστηκε ως τερματοφύλακας) και ο αδερφός του Θόδωρος που ήταν μπακ. Εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι που οργάνωναν την κερκίδα του Ατρομήτου γύρναγαν στους δρόμους των φτωχογειτονιών του Περιστερίου και προέτρεπαν τον κόσμο να πάει στο γήπεδο. Ο Ντούριος μας είπε πως τότε δεν έβριζαν τους αντιπάλους, δεν έλεγαν καν τη γνωστή λέξη που αρχίζει από μι. Ούτε ναρκωτικά υπήρχαν. Κάποια στιγμή ο γενικός αρχηγός Κώστας Νικολάου, πατέρας του γνωστού παλαίμαχου ποδοσφαιριστή και μετέπειτα διακεκριμένου γιατρού Λάκη Νικολάου, τους είχε πει «πάρτε ένα χιλιάρικο να πιείτε μία λεμονάδα». Πρόσθεσε, επίσης, το όνομα του Τάκη Τικόπουλου ως ενός ακόμα ανθρώπου που αγαπούσε τους φίλους της ομάδας και βοηθούσε όπως μπορούσε. Ο Ντούριος πήγαινε στα διάφορα γήπεδα και πέταγε τρικάκια με κοινωνικά μηνύματα όπως για παράδειγμα ενάντια στη βία, αργότερα ακόμα και υπέρ της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 από τη χώρα μας. 

Ένα πραγματικά σπουδαίο γεγονός που σημάδεψε τη διαχρονική παρουσία του Αντώνη Μανίκα ήταν το γεγονός της 15ης Σεπτεμβρίου του 1985. Εκείνη τη μέρα, ο Ατρόμητος αντιμετώπιζε εντός έδρας τα Τρίκαλα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος της Β΄Εθνικής. Ο Αντώνης Μανίκας «έκλεισε» ένα ελικόπτερο και συνοδευόμενος από τέσσερα μανεκέν του οίκου Κρίστι προσγειώθηκε με αυτό στο γήπεδο. Όταν τον ρωτήσαμε γιατί το έκανε, μας απάντησε «γιατί έτσι μου την έδωκε»... Το 1989, μάλιστα, ο τότε διοικητικός ηγέτης της Προοδευτικής εφοπλιστής Γιάννης Καρράς του είχε ζητήσει να κάνει το ίδιο και στο γήπεδο της δικής του ομάδας.

Δεν ήταν δύσκολο να βρει τα μανεκέν, καθώς ο ίδιος «άραζε» συχνά στο Κολωνάκι. Μας ανέφερε ενδεικτικά το μαγαζί «Ελιζέ». Η κοσμική ζωή και οι επαφές του εκείνα τα χρόνια με διάφορα διάσημα πρόσωπα, πραγματικά δεν μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν. Φρόντιζε, μάλιστα, να μιλάει επισταμένα σε όλους αυτούς για τον Ατρόμητο, δίνοντάς τους ενίοτε και λάβαρα της ομάδας των Δυτικών Προαστίων. Στον κατάλογο των διασημοτήτων που γνώρισε και συναναστράφηκε ο Ντούριος, είτε στην αγαπημένη του Μύκονο, είτε αλλού, περιλαμβάνονται ο Μάρλον Μπράντο, η Σοφία Λόρεν, ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, ο Μπίλι Μπο (που είχε έρθει, μάλιστα, να δει τον Ατρόμητο στο γήπεδο), o Γιάννης Τσαρούχης (ο νεαρός που ζωγράφισε στον περίφημο Ναύτη του ήταν Περιστεριώτης), ο Μάριο Ζαγκάλο. Θυμήθηκε, επίσης, πως στο Ευρωμπάσκετ του 1987 βρέθηκε στο ΣΕΦ και του μίλησαν αγκαλιάζοντάς τον ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Είχε επισκεφθεί κάποια στιγμή ακόμα και τον Πελέ σε ένα ξενοδοχείο και του είχε πάρει μία ιδιόγραφη αφιέρωση. Σε φωτογραφίες που διατηρεί σε ένα προσωπικό άλμπουμ φαίνεται να συναντάει στο Ρέντη τον Γιώργο Κοσκωτά, ενώ έκανε γνωριμία και με τον πασίγνωστο διεθνή Ρουμάνο επιθετικό της δεκαετίας του 1980 Ροντιόν Καματάρου. 

Τον ρωτήσαμε πως προέκυψε το σύνθημα «Viva Nτούριος» που για πολλά χρόνια συναντούσε κάποιος ευρέως στα ελληνικά γήπεδα. «Από τους δικούς μου στο Περιστέρι και στα Εξάρχεια» μας απάντησε.  Θεωρεί σημαντικότατο και κομβικό σημείο την ανάληψη των διοικητικών καθηκόντων του Ατρομήτου από το Γιώργο Σπανό τον Μάιο του 2005. «Ο Γιώργος Σπανός ανέλαβε τον Ατρόμητο για να τον βγάλει από τη φτώχεια και το μίσος και για να τον αναστήσει». Αποκάλεσε, δε, τον ισχυρό άνδρα της περιστεριώτικης ΠΑΕ ως ένα σύγχρονο Μωυσή που όταν φύγει θα επιστρέψει η ομάδα στη φτώχεια και στο μίσος. «Με τον Σπανό δεν φοβάμαι τίποτα. Με αυτόν το μέλλον θα είναι συγκλονιστικό. Θα πάρουμε ακόμα και το Europa League. Χρησιμοποιώ την υπερβολή για να σου δείξω πόσο εμπιστοσύνη έχω στο Σπανό». Στο σήμερα θεωρεί σπουδαία τη στήριξη των Fentagin στην ομάδα. Περιγράφοντας τη σχέση του μαζί τους, μας είπε πως «τους αγαπάω και με αγαπάνε»... Προς το τέλος της άκρως ενδιαφέρουσας συζήτησης που είχαμε μας αποσαφήνισε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως ο ίδιος γεννήθηκε Ατρόμητος και Ατρόμητος θα είναι μέχρι τη στιγμή που θα φύγει από αυτή τη ζωή. «Δεν έχω πειράξει άνθρωπο. Δεν είμαι ζήτουλας. Θέλω μονάχα αξιοπρέπεια» πρόσθεσε. «Μείναμε με τις αναμνήσεις» μας είπε σε μία προσπάθεια ενός απολογισμού πεπραγμένων και παραστάσεων δεκαετιών».