Με την πίκρα έντονη ακόμα και με πολλή δυσκολία θα προσπαθήσουμε να τοποθετηθούμε σχετικά με τον τελικό του SuperCup που έλαβε χώρα την Πέμπτη 24/9 στο κλειστό του Περιστερίου.

Αυτή η τοποθέτηση θα έχει περισσότερο τον χαρακτήρα μιας “κατάθεσης ψυχής”, παρά μιας κριτικής. Άλλωστε η νοοτροπία μας συνάδει περισσότερο με έννοιες όπως η σύμπνοια και η υποστήριξη παρά με οτιδήποτε άλλο.

Δεν είναι όμως μόνο ανάγκη δικιά μας, καθημερινά η σελίδα μας κατακλύζεται από μηνύματα στενοχώριας, αγανάκτησης ακόμα και θυμού. Πολλοί ανυπομονούν για άλλη μια φορά ο σύνδεσμος να πάρει θέση δημόσια, όχι τόσο πολύ γιατί περιμένουν από εμάς να αλλάξουμε κάτι στην παρούσα φάση, αλλά πολύ περισσότερο για να επιβεβαιώσουν πως δεν είναι τρελοί με τις όποιες σκέψεις κάνουν και με τους όποιους προβληματισμούς έχουν. Σαν να προσπαθούν κατά κάποιον τρόπο να βρουν το “λάθος” που δεν θα επαναληφθεί στο μέλλον. Όσο και αν -εν τέλει- δεν υπάρχει “λάθος”, όσο και αν -κατά πάσα πιθανότητα- δεν θα ξαναβρεθούμε τόσο εύκολα και τόσο κοντά σε έναν τίτλο, τουλάχιστον όχι με τους ίδιους όρους.

Σήμερα αν ρωτούσες τον κόσμο, με βεβαιότητα οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να μην είχε καν τόσο καλή ομάδα ο Γ.Σ.ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ και ας μην διεκδικούσε τίποτα στην τελική, από το να πάει τελικό με κάποιον προμηθέα και μάλιστα να χάσει μέσα στην έδρα του. Η ήττα αυτή δεν είναι μια απλή ήττα, δεν είναι απλά ένα χαμένο κύπελλο, δεν χάθηκε απλά η ευκαιρία να έρθει το πρώτο τρόπαιο στο Περιστέρι. Χάθηκαν και πολλές ακόμα ευκαιρίες για να μπουν σημαντικές και σοβαρές βάσεις εντός και εκτός της πόλης, συζήτηση η οποία όμως δεν μπορεί να γίνει επί της παρούσης.

Αυτή η ήττα δεν επέφερε μόνο την πίκρα στις τάξεις του φίλαθλου κόσμου της ομάδας, δυστυχώς επέφερε ένα πολύ σοβαρό πλήγμα στη συνείδηση και στην ψυχολογία του. Ίσως για πολλούς να επιβεβαίωσε και το γεγονός πως αυτή η ομάδα δεν έχει τη στόφα του νικητή, άποψη που εκφράζεται και για το τμήμα του ποδοσφαίρου. Ίσως αυτό να ακούγεται κάπως σκληρό αλλά η ιστορία το επιβεβαιώνει. Τα παραδείγματα πολλά...Είτε τελικοί, είτε παραμονή, είτε ευρωπαϊκές πορείες, είτε βαθμολογικοί στόχοι κλπ. Πάντα μας λείπει αυτό το μπαμ, αυτό το κάτι παραπάνω που θα δώσει -πέρα από χαρά– κυρίως ψυχολογία σε κόσμο, διοίκηση, ομάδα!!!!

Ίσως ο Γ.Σ.ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ είναι η μοναδική ομάδα της χώρας που ενώ έχει προσφέρει τόσα πολλά στο εγχώριο ελληνικό μπάσκετ, εν τέλει δεν έχει κανέναν απολύτως τίτλο. Και αν μπορεί κάποιος να πει πως στο παρελθόν το “κατεστημένο” του στέρησε κάποιες φορές τις πιθανότητες που είχε για να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω, παιχνίδια σαν το προχτεσινό ίσως τελικά να επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να κάνεις όνειρα, που τελικά αποδεικνύονται οι χειρότεροι εφιάλτες.

Πώς μπορεί άραγε να “μεταφράσει” ο μέσος φίλαθλος του συλλόγου αυτήν την ήττα? Πώς μπορεί να δεχτεί ότι η ομάδα απέκλεισε τον Παναθηναικό, έφτασε κοντά στο πρώτο της τρόπαιο και έχασε από κάποιον προμηθέα και ειδικά μέσα στην έδρα της? Πώς μπορεί δηλαδή να δεχτεί ότι η φανέλα που γράφει ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ κατάφερε να χάσει ένα κύπελλο από μια ομάδα χωρίς ΙΣΤΟΡΙΑ, χωρίς ΚΟΣΜΟ, χωρίς, χωρίς, χωρίς…

Δεν φταίει κανένα φυσικό πρόσωπο και δεν θα προσπαθήσουμε να βρούμε το λάθος κάπου συγκεκριμένα προκειμένου να καταλαγιάσουμε την πίκρα μας. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια, με ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ.

Με ΠΑΘΟΣ και ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ

Όλα αυτά τα χρόνια ο κόσμος της ομάδας, είτε αφορά το μπασκετικό είτε αφορά το ποδοσφαιρικό τμήμα, έχει νιώσει στο πετσί του περισσότερες λύπες παρά χαρές. Όλα αυτά τα χρόνια οι αποχές, η αποστασιοποίηση και η απραξία δεν μπορούν να μετρηθούν ούτε στα δάχτυλα του ενός χεριού. Λίγη πίκρα παραπάνω μόνο πιο σκληρούς και πιο επίμονους μπορεί να μας κάνει, τουλάχιστον όσον αφορά εμάς ως σύνδεσμο που αρχή μας είναι οι πράξεις και όχι τα λόγια.

Υγ1. Πολλά μπράβο σε όλο τον κόσμο για τις παρουσίες του αυτές τις ημέρες. Ακόμα περισσότερα μπράβο στις νέες γενιές που έρχονται για τις δράσεις τους τον τελευταίο καιρό. Δεν ξενερώνουμε με τίποτα..

Υγ2. Ο σύνδεσμος στο 2020 είναι πιο ώριμος και πιο “διαβασμένος” από κάθε άλλη φορά. Οι βεβιασμένες κινήσεις μόνο πρόβλημα θα δημιουργήσουν. Στην παρούσα φάση η σύνεση πρέπει να υπερισχύσει της συναισθηματικής φόρτισης.

Υγ3. Πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε ένα μπλουζάκι του συνδέσμου που έγραφε στα Ιταλικά “Γεννημένοι στα δύσκολα, μαθημένοι να μην τα παρατάμε ποτέ”.

Υγ4. OΛΟΙ δίπλα στο club. Συσπείρωση γύρω απο τον σύνδεσμο.