Σαν χθες δεν ήταν μόνο η θλιβερή επέτειος από το θάνατο του Μουκάντι Τσιμάγκα πριν από είκοσι χρόνια ακριβώς. Σαν χθες  (30 Απριλίου 2011) διεξήχθη τρόπος του λέγειν διεξήχθη ο τελικός που δεν μας άφησαν να χαρούμε. Ο τελικός του κυπέλλου της ντροπής με την ΑΕΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο. Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια...Σαν χθες χιλιάδες περιστεριώτες φίλαθλοι, χιλιάδες Ατρομηταίοι από κάθε σημείο της χώρας κίνησαν για να πάνε στο μεγαλύτερο ραντεβού στην ιστορία του συλλόγου. Σαν χθες η Πλατεία Ευαγγελιστρίας είχε κατακλύστεί από εκατοντάδες φιλάθλους που ξεκίνησαν μια πορεία άνευ προηγουμένου που θύμιζε τις παλιές εποχές με τελικό προορισμό το Ολυμπιακό Στάδιο. Σαν χθες το Περιστέρι και ο Ατρόμητος ζούσαν με το όνειρο της συμμετοχής στη γιορτή του ποδοσφαίρου και γιατί όχι με το όνειρο της κατάκτησης του κυπέλλου. Φευ...Αντ' αυτού ζήσαμε τον χειρότερο εφιάλτη.

Είδαμε ζωές να κινδυνεύουν, γονείς και παιδιά να τρέχουν να κρυφθούν για να μην σκοτωθούν από τα βεγγαλικά που εκτόξευαν οι φίλαθλοι της ΑΕΚ. Είδαμε φιλάθλους μας να δέχονται επίθεση αναίτια. Είδαμε τους παίκτες του Ατρόμητου να παίζουν καράτε με τους φιλάθλους της ΑΕΚ. Είδαμε ακόμη και στην καθιερωμένη φωτόγραφία που βγαίνει σε κάθε φωτό τον Πολωνό Σαγκανόφσκι να κοιτάζει μην του έρθει καμία...ξόσφαλτση, το ίδιο και ο Σφακιανάκης στην επίσημη παράταξη των ομάδων κοιτούσε προς τα πίσω. Είδαμε τους φιλάθλους της ΑΕΚ να είναι κατά χιλιάδες μέσα στο γήπεδο,μια ανάσα από τους παίκτες και τους επόπτες απειλώντας και βρίζοντας τους. Είδαμε τον Λυμπερόπουλο να σημειώνει γκολ δύο μέτρα οφσάιντ και να κατοκυρώνεται ένα άκυρο γκολ.

Είδαμε τους φιλάθλους της ΑΕΚ να διακόπτουν τον αγώνα εννέα λεπτά πριν από τη λήξη και τον διαιτητή Κάκο να σφυρίζει τη λήξη στα αποδυτήρια. Και τι δεν είδαμε σε αυτό τον τελικό της ντροπής. Με το έτσι θέλω, η ΑΕΚ να σκεφθεί κυπέλλούχος και οι παίκτες του Ατρόμητου να μην μπορούν να πάνε ιπποτικά προς τους φιλάθλους τους έστω να πουν ένα ευχαριστώ. Είδαμε τους Μπαζίνσκι, Σαγκανόφσκι να κλαίνε στα αποδυτήρια και να ορκίζονται ότι το καλοκαίρι γυρίζουν στην πατρίδα τους γιατί εδώ είναι ζούγκλα. Και γύρισαν. Αυτός το τελικός της ντροπής αντί για γιορτή του ποδοσφαίρου αποτέλεσε μια από τις πιο μαύρες σελίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου που κάποιοι ηθελημένα θέλουν να καταπιούν αλλά εμείς λέμε: έχει ο καιρός γυρίσματα!