Πρότυπο θαυμασμού!. Ένας «Ολυμπιονίκης της ζωής» που μετέτρεψε το δύσκολο διάβα του σε εικόνες χαράς, ευτυχίας, επιτυχιών! Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης κάτοχος έξι Παραολυμπιακών μεταλλίων στο Μπότσια , εκ των οποίων τα δύο κατακτήθηκαν πρόσφατα στο Τόκιο, έχει μεγαλώσει στο Περιστέρι, είναι ένα δικό μας «παιδί» που μας έκανε και θα συνεχίζει να μας κάνει υπερήφανους. Ακόμη και η συζήτηση μαζί του είναι ένα μάθημα. Πήγαμε μαζί στο προπονητικό κέντρο του Ατρόμητου, απολαύσαμε τον ήλιο και τα όμορφα χρώματα που δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για μια απολαυστική αλλά και διδακτική συνέντευξη.
Γρηγόρη καταρχάς μίλησε μου για τα πρώτα χρόνια σου στη Γεωργία μέχρι να έρθετε με την οικογένεια σου στην Ελλάδα.
«Ήταν πολύ εντυπωσιακά γιατί ο πατέρας μου Δανιήλ διεύθυνε ένα μουσικό ελληνικό συγκρότημα «Αθήνα» λεγόταν και η μητέρα μου ήταν η παρουσιάστρια. Κάναμε περιοδείες σε όλη τη τότε Σοβιετική Ένωση, μέχρι τη Σιβηρία ταξίδεψα μικρό παιδί και ασφαλώς οι αναμνήσεις αυτές είναι μόνο ευχάριστες».
Και έρχεστε εν έτη 1989 στην Ελλάδα εσύ σε ηλικία 8 ετών. «Η οικογένεια μου είναι Έλληνες του Πόντου. Ο παππούς που ήταν ναυπηγός στο επάγγελμα, είχε να κατασκευάσει ένα αντίγραφο της «Αργώ». Όνειρο του ήταν να κατασκευάσει ένα καράβι για να έρθουμε στην Ελλάδα. Ο παππούς δυστυχώς πέθανε,και ο πατέρας μου ανέλαβε το όνειρο του για επιστροφή στην πατρίδα».
Και έρχεστε τελικά στην Αθήνα. Γιατί;
«Προτιμήσαμε την Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη ή κάποια άλλη πόλη γιατί είχαμε συγγενείς εδώ και οι οποίοι προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν. Ένα θείος μου μας φιλοξένησε μάλιστα για ένα μήνα στο σπίτι του μέχρι να νοικιάσουμε».
Και από τότε λοιπόν μπαίνει το Περιστέρι στη ζωή σου σωστά;
«Πράγματι νοικιάσαμε σπίτι στο Λόφο Αξιωματικών. Πήγα στο 9ο δημοτικό όπου είχα δασκάλα την Αγγελική Σπίγγου. Η παρουσία της με στιγμάτισε θετικά, ήταν το πρότυπο της δασκάλας γιατί πήγα σε κανονικό σχολείο και χάρη σε αυτή τη γυναίκα δεν έχω καμία αρνητική ανάμνηση. Ήμουν ισότιμο μέλος στο σχολείο, δεν με έκανε ναι νιώσω καμία αναπηρία, όλα τα παιδιά με αγκάλιασαν και απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι τώρα στα 40 μου χρόνια παραμένουν οι καλύτεροι φίλου μου. Ακόμη και ο αείμνηστος σύζυγος της όταν ξεκίνησα να σπουδάζω με πήρε στην εταιρία που εργαζόταν για να δουλέψω κι εγώ. Να σας πω επίσης πως γυμνάσιο πήγα στο 15ο και Λύκειο στην Αγία Αναστασία. Πέρασα μέσα από Πανελλήνιες στην ΑΣΟΕΕ νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών».
Αν μπορείς να θυμηθείς κάποιες εικόνες από το Περιστέρι εκείνων των χρόνων ποιες είναι αυτές;
«Όλες μου οι εικόνες είναι στο Λόφο, οι πλατείες που καθόμουν με τους φίλους μου για καφέ ή φαγητό. Αλλά και τώρα που έχω μεγαλώσει πάλι στο Λόφο θα πάω, διαφορετικά στην πλατεία Μπουρναζίου ενώ μου αρέσει ο θερινός σινεμά «Πέραν».
Περιστεριώτης και με τη βούλα λοιπόν.
«Βέβαια. Και περήφανος Περιστεριώτης, είμαι δημότης της πόλης».
Κάποια στιγμή έρχεται στη ζωή σου και η σύντροφος σου η Κατερίνα. Μπορείς να θυμηθείς την πρώτη γνωριμία και ποιος έκανε το πρώτο βήμα;
«Μετά την Παραολυμπιάδα του Λονδίνου το 2012 μου έστειλε ένα συγχαρητήριο μήνυμα στο Fb. Ήταν για μεταπτυχιακό στην Ελβετία. Ανοίξαμε συζήτηση και κάποια στιγμή μου είπε ότι θα πάει στα βραβεία του ΠΣΑΤ και με ρώτησε αν θα είμαι κι εγώ εκεί. Προσπάθησα τότε να το εκμεταλλευτώ (γελάει) και της πρότεινα να πάμε για καφέ να συζητήσουμε γιατί στον ΠΣΑΤ της είπα θα είχε πολύ κόσμο και δεν θα βλεπόμασταν. Έτσι ξεκίνησαν όλα».
Η Κατερίνα είναι και η συνοδός σου στο Μπότσια.
«Είμαστε 24 ώρες μαζί. Κυριολεκτικά αυτοκολλητάκια».
Και η ολοκλήρωση της ευτυχίας έρχεται με την κορούλα σας που επίσης πάει παντού μαζί σας.
«Γεννήθηκε στις 15 Απριλίου και είναι η ολοκλήρωση της σχέσης μας».
Την πρόταση γάμου θυμάσαι που την έκανες σε πιο μέρος;
«Καταρχάς την ημέρα του γάμου μου δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια. Ένιωθα συγκίνηση, απέραντη χαρά και ευτυχία. Η πρόταση έγινε στο «Μεγάλη Βρετάνια» στο Roof Garden, εκεί πήγαμε πρώτο ραντεβού, εκεί της έκανα και την επίσημη πρόταση μετά από δέκα μήνες».
Δεν είσαι μόνο αθλητής αλλά και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Παραολυμπιονικών.
«Είμαι πολλά χρόνια στο χώρο και γνωρίζω τις ανάγκες μας. Ξέρω πως μπορούν να βοηθηθούν οι συναθλητές μου για να έχουν καλύτερη ποιότητα στο έργο τους και καλύτερα αποτελέσματα. Από το 2010 είχαμε ξεκινήσει να βοηθάμε στο διοικητικό κομμάτι και το 2019 ενεργοποιήσαμε ξανά τον σύλλογο».
Γρηγόρη όλη αυτή η μεγάλη προσπάθεια των 20 χρόνων αξίζει τελικά τον κόπο; Η Πολιτεία σε έχει ανταμείψει; Έχετε τα ίδια προνόμια με τους Ολυμπιονίκες;
«Ναι έχουμε τα ίδια προνόμια με εξαίρεση τον Στρατό. Στην εποχή μου απέκτησε το δικαίωμα για διορισμό το 2004 που εγκρίθηκε το 2008 μετά από τέσσερα χρόνια. Σήμερα η καθυστέρηση για να εγκριθεί ένας διορισμός φθάνει τα δέκα χρόνια γι’ αυτό και βλέπουμε οι αθλητές να συντηρούνται από τις οικογένειες τους. Πρέπει αυτό το πράγμα να διορθωθεί. Εγώ διορίστηκα στο Ελεγκτικό Συνέδριο και είμαι αποσπασμένος στο Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας, κάνουμε προγράμματα στα σχολεία κυρίως κατά του σχολικού εκφοβισμού».
Μίλησε μου λίγο για το τι «εστί Μπότσια».
«Είναι αποκλειστικά Παραολυμπιακό άθλημα στρατηγικής σκέψης, τακτικής και συγκέντρωσης. Έτσι όπως το περιγράφω είναι μπιλιάρδο οπτικά και σκάκι στην τακτική».
Προπονείσαι καθημερινά ακόμη και σε περίοδο που δεν έχεις αγώνες μπροστά σου και πόσες ώρες;
«Προπονούμαι κάθε μέρα από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι στο Ολυμπιακό κέντρο Πυγμαχίας και θέλω να ευχαριστήσω πολύ τη δημοτική αρχή και τον Ανδρέα Παχατουρίδη προσωπικά γιατί ένα από τα πιο δύσκολα εμπόδια είναι ο χώρος της προπόνησης. Είχα φθάσει στο σημείο να κάνω προπόνηση στην ΑΣΟΕΕ γιατί με γνώριζαν και μου έδιναν λίγο χώρο ενώ δίπλα χόρευαν. Μετά πήγα στην Ελευσίνα σε ένα χώρο που το καλοκαίρι έβραζε και το χειμώνα ήσουν χιονάνθρωπος. Όλα αυτά μέχρι να δώσει τη λύση ο δήμαρχος.
Αυτό το άθλημα έχει ημερομηνία λήξης; Για πόσα ακόμη χρόνια θα κάνεις πρωταθλητισμό;
«Δεν έχει ημερομηνία λήξης. Για εμένα δεν είναι σωματικό άθλημα, επειδή δεν μπορώ να ρίξω τη μπάλα με το χέρι χρησιμοποιώ τον εξοπλισμό που τον κουνάει η Κατερίνα. Είναι με την πλάτη και εκτελεί ουσιαστικά αυτά που της λέω. Όπου πρωταθλητισμός σημαίνει κούραση, άγχος αλλά και ευλογία να είσαι στην κορυφή. Δεν είμαι πάντως κοντά στο να σταματήσω».
Ποιες θυσίες χρειάζεται αλήθεια να κάνεις;
«Η πρώτη και πιο μεγάλη θυσία είναι ότι λόγω των πολλών ωρών προπόνησης δεν κάνω φυσικοθεραπείες για το σώμα μου και αυτό είναι το αρνητικό της όποιας πορείας μου. Πρώτο είναι το σωματικό και δεύτερο το ποιοτικό. Για εμάς δεν υπάρχουν καλοκαίρια γιατί έχουμε αγώνες και χάνουμε τη μαγεία τους. Ζούμε χωρίς άδεια καλοκαιρινή που είναι αυτονόητο για κάθε άνθρωπο.. Η τρίτη θυσία είναι ο αυστηρός προγραμματισμός πάντα σε βάθος τετραετίας, ακόμη και η γέννηση της κορούλας μας έγινε με προγραμματισμό, θα χάναμε κάποιες διοργανώσεις αλλά θέλαμε να προλάβουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2022. Δόξα τω Θεό η Κατερίνα είχα καλή εγκυμοσύνη και σε 15 μέρες από την γέννηση της η κόρη μας είναι μαζί στις προπονήσεις».
Σε κάθε περίπτωση είσαι μέσα στους κορυφαίους Παραολυμπιονίκες όλων των εποχών σωστά;
«Το ρεκόρ μου είναι ότι σε 4 Παραολυμπιάδες έχω πάρει σερί μετάλλια».
Τον ελεύθερο χρόνο σου πως τον περνάς; Τι σε ευχαριστεί;
«Είναι είδος προς εξαφάνιση ο ελεύθερος χρόνος. Τον λιγοστό που έχω τον αφιερώνω στην κόρη μου που θα βαπτιστεί Βαλεντίνα, νιώθω μια έλλειψη και θέλω να είμαστε περισσότερο χρόνο μαζί».
Σε ικανοποιεί η πόλη μας από πλευράς προβασιμότητας;
«Από το 2004 και μετά υπάρχει μια καλή βελτίωση σε όλη την Αθήνα και ιδιαίτερα στο Περιστέρι. Στην πόλη μας ευτυχώς έχουμε τον Μπάμπη Δούναβη που την προσέχει και κάνει αυτό που ονειρευόμουν από παιδί σαν όνειρο: Αν ο καθένας από εμάς με αναπηρία φτιάξει τη γειτονιά του τότε αυτομάτως θα φτιάξει όλη η πόλη. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Εξίσου σημαντικό είναι να σέβονται οι πολίτες γιατί άμα παρκάρουν μπροστά από τις μπάρες αυτομάτως τις καταργούν και είναι σαν να μην υπάρχουν».
Την πορεία των ομάδων της πόλης του Ατρόμητου και του Περιστερίου την παρακολουθείς;
«Πιο μικρός ήξερα τα πάντα, ονόματα παικτών, προπονητών ότι ήθελες. Πλέον δεν τα παρακολουθώ τόσο καλά, ξέρω που παίζουν και είμαι πολύ περήφανος για τις ομάδες μας και την πρόοδό τους».
Πρόσφατα εξέφρασες δημόσια την δυσαρέσκειά σου για τον Ομοσπονδιακό προπονητή ζητώντας την απομάκρυνση του. Τι έχει επακολουθήσει από τότε;
«Το θέμα θα τακτοποιηθεί. Θεωρώ βέβαιο από την Ομοσπονδία, στην κατηγορία που αγωνίζομαι να έχω άλλο προπονητή».
Τελευταία ερώτηση Γρηγόρη. Πως θέλεις να σε θυμούνται οι Έλληνες μετά το τέλος της καριέρας σου.
«Νομίζω σαν έναν άνθρωπο που έκανε ότι μπορούσε για να φέρει επιτυχίες για την Ελλάδα και να εμπνεύσει όλα τα παιδιά. Ειδικά τα παιδιά με κάποια αναπηρία για να μπορέσουν πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους, να μην τα παρατήσουν να μην δουν τα εμπόδια αλλά τις δυνατότητες τους. Η ουσία είναι να δείξεις ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες κατάφερε αυτός ο άνθρωπος τέτοιες επιτυχίες, άρα μπορούμε κι εμείς. Έτσι θέλω να με θυμούνται».