Ο Λευτέρης Δεληκάρης είναι ένας από τους πιο αδικημένους παίκτες που πέρασαν από τον Ατρόμητο όσον αφορά την προβολή του και σύμφωνα με τα όσα πρόσφερε.
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΟΥΡΙΔΗ
Και ο ίδιος άλλωστε πάντα ήταν χαμηλών τόνων, απέφευγε τη δημοσιότητα ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι όταν του πρότειναν να αναλάβει αρχηγός δεν δέχθηκε το περιβραχιόνιο, δείγμα της σεμνότητας που τον διακρίνει μέχρι και τώρα. Γέννημα θρέμμα περιστεριώτης, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς, πραγματικός βράχος και δέσποζε στην άμυνα. Πήγε σε ηλικία 12 ετών, μόλις συμπλήρωσε τα 17 έπαιξε στην πρώτη ομάδα, τον προώθησε ο Αλέκος Χατζησταυρίδης. Σταμάτησε μόλις στα 24 του χρόνια γιατί πικράθηκε, τον ζητούσε δύο χρόνια η ΑΕΚ και ο Ατρόμητος δεν τον έδωσε. «Πικράθηκα αφάνταστα. Για να με δώσει ο Ατρόμητος στην ΑΕΚ ζήτησε 2,5 εκ. δραχμές. Υπήρξαν και κάποια άλλα γεγονότα που με ανάγκασαν να σταματήσω τόσο μικρός. Είχα αγωνιστεί στην Εθνική Νέων με Κλεάνθη Μαρόπουλο και Εθνική Ενόπλων με τον Μιχάλη Παπαθεοδώρου».
Ο Δεληκάρης έπαιξε με μεγάλους άσους του παρελθόντος αλλά και νεότερους. «Ήμουν τυχερός γιατί έπαιξα δίπλα σε μεγάλους παίκτες του Ατρόμητου, όπως οι Χατζής, Πέτρου, Ηλιάδης, Νικολιάς και από τους νεότερους με τον απαράμιλλο Ράμφο, τον Βασιλόπουλο, τον Νικολάου, τον Τσιβγούλη και άλλους. Με τον Ψυρόγιαννη είχαμε κάνει ένα απροσπέλαστο αμυντικό δίδυμο ενώ θυμάμαι και τον Γιάννη Ζουρίδη που ήταν μεγάλος μπαλαδόρος αλλά δεν έμεινε πολύ καιρό στην ομάδα».
«Ο Παπαρσενίου ντύθηκε παπάς»
Ο Λευτέρης Δεληκάρης, που είναι ξάδελφος με τον τεράστιο Γιώργο Δεληκάρη, μου αφηγήθηκε απίθανα περιστατικά που συνέβησαν, οι πλάκες στα αποδυτήρια, είναι δείγμα του οικογενειακού κλίματος που υπήρχε. Δεν έχει ξεχάσει ένα συμβάν σε εκτός έδρας αγώνα στην Τρίπολη που οι παίκτες έφυγαν μέσα από τα χωράφια για να γλυτώσουν το ξύλο ενώ ο προπονητής της ομάδας Τάκης Παπαρσενίου είχε ντυθεί παπάς για να μην τον γνωρίσουν. Και συνέχισε: «Έβλεπα Ατρόμητο πίσω από τις λαμαρίνες στο παλιό γήπεδο, παίζαμε στις γειτονιές και μας μάζεψαν στην ομάδα. Συνεργάστηκα με πολλούς προπονητές, (Χατζησταυρίδη, Πούλη, Δρόσο, Παπαρσενίου, Σοφιανίδη) που ήταν όλοι άψογοι. Ο Ατρόμητος έπρεπε να είχε ανέβει στην Α’ Εθνική από το 1965, αλλά δεν το πέτυχε. ΤΟ 1971 αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο, ο τότε πρόεδρος ο Αντώνης Γαλλαίος μου είπε να μην σταματήσω γιατί την επόμενη χρονιά θα ανεβαίναμε στην Α’ Εθνική, όπως κι έγινε. Είχα πάρει όμως την απόφαση μου». Παρά το γεγονός ότι κρέμασε τα παπούτσια του τόσςο νωρίς, έκανε 198 συμμετοχές στην πρώτη ομάδα από την περίοδο 1962-63 που εμφανίστηκε μέχρι το 1970-71 που αποχώρησε.
Ρώτησα τον Λευτέρη για τον κόσμο πως ήταν εκείνη την εποχή και η απάντηση του ήταν καταπέλτης: «Πλάκα μου κάνεις Γιώργο; Ο κόσμος του Ατρόμητου ήταν απίθανος. Οι προπονήσεις γίνονταν με 3 χιλιάδες φιλάθλους στη κερκίδα. Άλλωστε τότε από τις γειτονιές του Περιστερίου ήμασταν και αγαπούσαμε τη φανέλα. Ο Ατρόμητος είναι η ζωή μου. Πάντως ακόμη και τώρα ο κόσμος είναι κοντά στην ομάδα». Για τη φετινή πορεία μου είπε: «Είναι σπουδαία η ενέργεια του Γιώργου Σπανού να ξαναφέρει τον Ευθύμη Κουλούρη, βλέπουμε τι κάνει αυτός ο εξαίρετος επιθετικός που σκοράρει συνέχεια. Επίσης και οι υπόλοιπες προσθήκες που έγιναν τον Ιανουάριο ήταν ποιοτικές και άλλαξε η εικόνα της ομάδας».
