Ένα  «μηχανάκι», αρχηγός,  που κατάπινε τα χιλιόμετρα.

«Εύχομαι στην ομάδα μας να τα χιλιάσει. Πέρασα σε αυτήν τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου στη χρυσή δεκαετία του ’70 όπως την αποκαλέσαμε μετά,  μπορεί να πέφταμε στη Β΄ Εθνική αλλά την επόμενη χρονιά επιστρέφαμε αμέσως στην Α’ Εθνική με πολλούς σπουδαίους συμπαίκτες». Ο Βαγγέλης Κότσαλος δέσποζε στη μεσαία γραμμή από το 1972 μέχρι το 1981. «Όταν έπαιζα έδινα τα πάντα για τον Ατρόμητο και δεν καταλάβαινα τίποτα. Επί Χούντας ήμουν σε απομόνωση στο Στρατό ως ανεπιθύμητος στη Χαιρώνεια και η διοίκηση ερχόταν στη μονάδα μου για να με βγάζει υπό τον όρο ότι θα επέστρεφα μετά το ματς. Προπονήσεις δεν έκανα φυσικά και όμως έπαιζα.  Θυμάμαι τον Αντώνη Ξυπνητό και τον Σταμάτη Γλυκό μαζί με τον Απόστολο Κατσαρό να είναι στη πύλη για να με υποδεχθούν κρατώντας δώρα για τον  διοικητή μου. Από τη θέληση μου για να παίξω έπαθα αφυδάτωση αλλά έδωσα και τη ψυχή μου». Και ο Βαγγέλης Κότσαλος κατέληξε: «Έζησα μεγάλες στιγμές με γεμάτο γήπεδο και πολύ αγάπη από τον κόσμο. Έφυγα το 1981 όταν πέσαμε από την Α’ Εθνική έχοντας πολλά προβλήματα. Έμεινα ελεύθερος και πήρα μεταγραφή στη Κόρινθο. Επειδή όμως η ομάδα δεν ήταν σε καλή κατάσταση έδωσα δύο γραμμάτια των 500 χιλιάδων δραχμών, μεγάλο ποσό για την εποχή στον αείμνηστο Βασίλη Πέτρου και στον Βασίλη Πέτρου για να μπορέσουν να «τρέξουν» την ομάδα, τόσο μεγάλη ήταν  η αγάπη μου για εκείνη».