Τον χαρακτηρίζει η λέξη «αρχηγός». Μέσα κι έξω από τον αγωνιστικό χώρο.

«Εύχομαι η ομάδα μας να πάρει κάποια στιγμή ένα τίτλο, μακάρι και πρωτάθλημα ή τουλάχιστον ένα Κύπελλο Ελλάδας και να δω επιτέλους το γήπεδο γεμάτο όπως στα δικά μας χρόνια». Ο Σταύρος Ηλιόπουλος με την κλασσική μακριά χαίτη ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα επί σειρά ετών στη μεσαία γραμμή του Ατρόμητου. Ήρθε το 1983 κι έφυγε το 1991. Ένας αρχηγός μέσα κι έξω από το γήπεδο, προσπαθούσε να λύσει ότι πρόβλημα δημιουργούνταν. «Στην ομάδα με έφεραν οι οργανωμένοι. Τον Ιούνιο του ’83 με έβαλαν  στους ώμους τους και με πήγαν στη λέσχη για να υπογράψω. Εκείνη τη σεζόν έπαιζα στον Ατρόμητο Πειραιώς και έβαλα το γκολ που έδωσε τη νίκη απέναντι στον δικό μας Ατρόμητο. Αυτό ήταν το έναυσμα για να ζητήσουν από τη διοίκηση να «φέρει τον Περιστεριώτη στην ομάδα» κι έτσι έγινε. Ήταν άλλωστε το όνειρο μου να παίξω στον Ατρόμητο, στον οποίο από έξι ετών πήγαινα στο γήπεδο ως φίλαθλος για να τον παρακολουθώ. Από το 1963 παρακαλώ. Εδώ και 60 χρόνια ο Ατρόμητος είναι στη ζωή μου. Δεν έχει σημασία αν είμαι μέσα ή έξω από την ομάδα. Ο Ατρόμητος είναι ένα κομμάτι που πάντα το έχω μέσα μου».