Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες, αυτή τη φορά τα λέμε λίγο νωρίτερα από το καθιερωμένο ραντεβού μας, τον λόγο τον καταλαβαίνετε έχουμε τις δημοτικές εκλογές μπροστά μας. Ο αθλητισμός και η κοινωνία είναι έννοιες αδιαίρετες και δεν γίνεται ως εφημερίδα να μείνουμε απαθείς απέναντι σε ένα σημαντικό γεγονός για την πόλη μας.
Δεν έχω λόγια φυσικά να σας ευχαριστήσω για τα πολύ καλά σχόλια που κάνετε όλοι για το «Αθλητικό Περιστέρι» ένα δημιούργημα που το προσέχω σαν να είναι παιδί μου, έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι μου και κάθε φορά θέλω και προσπαθώ να σας κρατάει ευχάριστη συντροφιά. Με θέματα που δεν τα συναντάτε και δεν θα τα συναντήσετε πουθενά αλλού, παρά μόνο το «Αθλητικό Περιστέρι».
Στα αμιγώς αθλητικά που είναι και η…ειδικότητα μας, αυτό που θέλω να τονίσω στους φιλάθλους του Ατρόμητου είναι ότι πρέπει να μάθουμε επιτέλους τη λέξη «υπομονή». Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Ναι, το ξεκίνημα στο πρωτάθλημα δεν είναι καθόλου καλό, πρώτα οι ίδιοι οι παίκτες και οι διοικούντες το ξέρουν, δεν χρειάζεται να τους το πουν άλλοι. Μια νέα ομάδα φίλοι μου με 13 νέους παίκτες εκ των οποίων οι τρεις ήρθαν την τελευταία στιγμή δεν γίνεται να κάνει…παπάδες από τη μια μέρα στην άλλη.
Έρχεται λοιπόν ένα στραβό αποτέλεσμα και τα πληκτρολόγια από τους «προπονητές των κινητών» παίρνουν φωτιά. Το θέμα είναι όμως ότι οι «ίδιοι και οι ίδιοι» είναι αυτοί που περιμένουν στη γωνία. Μπαίνω να δω τα σχόλια και τους «ίδιους και τους ίδιους» βλέπω να κράζουν. Να ήταν διαφορετικοί ή περισσότεροι να συμφωνούσα αλλά «οι ίδιοι και οι ίδιοι;». Στις νίκες ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Στις ήττες κράξιμο. Την ομάδα όμως δεν την βοηθάμε όμως έτσι. Οι παίκτες είναι άνθρωποι και επηρεάζονται. Κατανοητή η κριτική αλλά η καλόπιστη από την κακόπιστη φαίνεται μίλια μακριά. Εμείς δεν είμαστε μαθημένοι στις τεράστιες χαρές. Μας αρκεί μια νίκη για να μας φτιάξει τη διάθεση μέχρι το επόμενο ματς και μέχρι εκεί. Είμαστε μαθημένοι στα δύσκολα και στα δύσκολα πρέπει να είμαστε όλοι μαζί και όχι πως θα κοιτάξουμε να αποδώσουμε ευθύνες και να ρίξουμε τους παίκτες ή τον προπονητή στον Καιάδα. Ας το στρίψουμε επιτέλους το τιμόνι λίγο διαφορετικά, ειδικά οι « ίδιοι και οι ίδιοι» που δεν κάνουν καλό στην ομάδα. Δεν λέω ότι δεν την αγαπούν, λέω ότι δεν κάνουν καλό και το θέμα είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν. Σταματώ εδώ, ελπίζω ότι και αυτό το τεύχος θα σας αρέσει, με μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα στον Γιάννη Καναούτη, τον πατέρα του αδικοχαμένου (για ένα εισιτήριο) Θανάση σε μια υπόθεση που μας είχε συγκλονίσει πριν από δέκα χρόνια ακριβώς.
Από την εφημερίδα «Αθλητικό Περιστέρι», τεύχος Οκτωβρίου.
