Καμιά φορά αναρωτιέμαι φίλοι μου πως θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχαμε κάποια πράγματα. Όταν αυτά τα πράγματα έρχονται, αναρωτιέμαι πως μπορούσαμε χωρίς αυτά. Δεν ξέρω αν σας έχω μπερδέψει με τις «αμπελοσοφίες» μου, θα δείτε που θέλω να το πάω. Πάντα η σκέψη μου πολλά χρόνια τώρα από παιδί είναι στις δύο μεγάλες ομάδες της πόλης μας. Τον Ατρόμητο και τον Γ.Σ.Περιστερίου. Και άλλες φορές σας έχω πει τους προβληματισμούς μου. Το ίδιο θα κάνω και τώρα που φεύγει το 2023 για να φύγει και από μέσα μου. Θα το κάνω γιατί κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε αυτά που έχουμε. Γιατί μόνο αν τα χάνουμε καταλαβαίνουμε την αξία τους. Έχετε αναρωτηθεί άραγε πως και που θα ήταν ο Ατρόμητος χωρίς τον Γιώργο Σπανό; Έχετε αναρωτηθεί πως και που θα ήταν ο ΓΣΠ χωρίς τον Φίλιππο Κότση και τον Ανδρέα Πολέμη; Ας μην το συζητήσουμε. Έχετε αναρωτηθεί μέσα σας γιατί δεν στηρίζουμε αυτές τις ομάδες όσο θα έπρεπε; Γιατί το στοίχημα των γεμάτων εξεδρών δεν κατάφεραν να το κερδίσουν ούτε ο Ατρόμητος ούτε ο ΓΣΠ; Λάθη γίνονται και θα ξαναγίνονται, τα έχουμε πει αυτά. Δεν γίνεται όμως πάντα να φταίει η μια πλευρά μόνο και η άλλη πλευρά δεν φταίει. Εξαιρώ το «κομμάτι» των οργανωμένων βέβαια που κρατάει την σημαία των δύο συλλόγων ψηλά. Οι άλλοι τι κάνουμε; Οι άλλοι περιστεριώτες τι κάνουν; Πως γίνεται να διαβάζω κακόβουλα σχόλια περιστεριωτών σε βάρος του Ατρόμητου ή του ΓΣΠ; Γίνεται να έχουμε τις ομάδες μας σε top επίπεδο και να στάζουμε χολή; Ερωτήματα που έχουν απάντηση, ίσως διαφορετική κάθε φορά αλλά που καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Δεν έχουμε μάθει, επαναλαμβάνω, να εκτιμούμε και να επιβραβεύουμε όσα έχουμε. Όταν θα το μετανιώσουμε και θα αναπολούμε πάλι το παρελθόν θα είναι αργά. Θα έχουν χαθεί και άλλες γενιές και τότε ελάτε να μου γράψετε.

                                                                     Με εκτίμηση Παύλος Κατώνης