Καμιά φορά αγαπημένοι μου φίλοι μπορεί να γίνομαι κουραστικός γράφοντας πράγματα που τα έχω γράψει ξανά αλλά ξέρετε ότι η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως. Στην πόλη μας επιμένω και λέω ξανά ότι ζούμε «χρυσές» εποχές στον αθλητισμό με τον Ατρόμητο και τον ΓΣΠ. Είμαστε πολύ τυχεροί που τις ζούμε αλλά δεν το έχουμε καταλάβει.

Ο Ατρόμητος ακόμη και στην πιο μέτρια χρονιά του είναι σταθερά μέσα στις καλύτερες και κυρίως πιο υγιείς ομάδες της χώρας. Ο ΓΣΠ είναι μέσα στις τέσσερις-πέντε καλύτερες ομάδες της χώρας αλλά και της Ευρώπης (στο BCL). Μας έβγαλε στους δρόμους όπως παλαιότερα μας έχει βγάλει αρκετές φορές και ο Ατρόμητος. Δυστυχώς όμως είμαστε ακόμη μακριά από αυτό που θέλουμε κι εννοώ τις «γεμάτες κερκίδες», ή τουλάχιστον τις «μισογεμάτες» κερκίδες γιατί όλα τα παιχνίδια δεν  είναι τα ίδια. Στο ματς του ΓΣΠ με τη Βόννη το κλειστό ήταν σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο και ξέρετε τι έλεγαν μεταξύ τους οι φίλαθλοι μας; «Από πότε έχουμε να το δούμε γεμάτο;». Ο ένας έλεγε από το 2000, ο άλλος από το 1998, κανείς δεν είπε ότι «έχω να το δώ γεμάτο από το 2010, ή το ’15 ή το ‘20». Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί είμαστε πολύ μακριά από αυτό που θέλουμε;

Γιατί στις αναφορές μου πηγαίνουμε 20 και βάλε χρόνια πίσω. Οι ομάδες μας «βοηθάνε» με τις πορείες τους, μην περιμένετε πρωταθλήματα ή κύπελλα για να έρθετε στο γήπεδο. Οι ομάδες της πόλης είναι ιδέα, είναι συναίσθημα, είναι μεράκι και τις στηρίζεις ακόμη και αν είναι πέμπτες, έκτες ή όγδοες στην Ελλάδα. Οι οργανωμένοι «βοηθάνε» φέρνοντας συνεχώς νέο αίμα, διαδίδουν την ιδέα των ομάδων σε όλη την πόλη. Οι άλλοι περιστεριώτες τι κάνουν; Περιμένουν τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ για να έρθουν στο γήπεδο. Αυτό κάνουν, αυτή είναι η πικρή αλήθεια που μας «ενοχλεί» και μας «πονάει». Το ξέρω δεν είμαι εγώ που θα αλλάξω την κατάσταση, δεν γίνεται να «ομορφαίνουμε» συνεχώς τα πράγματα και να ζούμε με ψευδαισθήσεις, χρειάζεται η αυτοκριτική και μας κάνει καλύτερους.