Η εμπειρία του είναι δεδομένη τόσα χρόνια στα παρκέ. Η ποιότητα του επίσης. Η προσωπικότητα του ομοίως. Από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο του παιχνίδι με το Μαρούσι κεκλεισμένων των θυρών στο «Ανδρέας Παπανδρέου» ανέδειξε τις πτυχές του. Σαν να είναι χρόνια στον Γ.Σ. Περιστερίου και όχι λίγες μέρες. Να εμψυχώνει και να συμβουλεύει τους νέους συμπαίκτες του κι εκείνοι να τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Να ζει το παιχνίδι «απέξω» λες και είναι χρόνια στην ομάδα. Ένας γνήσιος επαγγελματίας που δεν «πάτησε» πάνω στο όνομα του βαρύ σαν ιστορία, γιος του αλησμόνητου άσου της δεκαετίας του ’90 Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, «έχτισε» με πολύ σκληρή δουλειά μια πολύ αξιόλογη καριέρα. Ο Βλάντο (Βλαδίμηρος) Γιάνκοβιτς, για τους επόμενους μήνες θα πορεύεται στην καθημερινότητα του ως «Περιστεριώτης».
---- Βλάντο καλή χρονιά, καλωσώρισες στο Περιστέρι. Η 11η ομάδα στο πλούσιο βιογραφικό σου. Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε;
«Σε μια πολύ καλή και ώριμη φάση που ζω και ευχαριστιέμαι την κάθε στιγμή μέσα στο παρκέ, νιώθω πολύ καλά αγωνιστικά και ψυχολογικά και θέλω να βοηθήσω με όλες τις δυνάμεις μου την ομάδα για να πετύχει τους στόχους της».
---- Το ξεκίνημα της σεζόν 2024-25 σε βρήκε για πρώτη φορά χωρίς ομάδα. Γιατί συνέβη αυτό;
«Δεν βρέθηκε κάτι για να με εκπληρώνει ως προς το κομμάτι των κινήτρων και ως προς την προσέγγιση γι’ αυτό και δεν το «κυνήγησα» όσο θα έπρεπε μέχρι να έρθει η σωστή στιγμή. Και αυτή η στιγμή ήρθε με την πρόταση που δέχθηκα από το Περιστέρι».
---- Το διάστημα αυτό προσπάθησες προφανώς για να διατηρηθείς σε καλή κατάσταση. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι όμως;
«Ήταν πολύ δύσκολο, το να κρατηθείς σε σε καλή κατάσταση ενώ κάνεις προπόνηση μόνος σου ή με ένα προπονητή ή με έναν γυμναστή δεν λέει κάτι όταν σου λείπει το καθημερινό «5 εναντίον 5» και φυσικά οι αγώνες. Δεν αναπληρώνονται με προπονήσεις ή τρέξιμο χρειάζονται συγκεκριμένα πράγματα για να είσαι όσο το δυνατόν στο καλύτερο επίπεδο αγωνιστικής ετοιμότητας».
--- Να υποθέσω ότι ο πρώτος που σε πήρε τηλέφωνο ήταν ο κόουτς Λιμνιάτης. Και σε κάλεσε να έρθεις.
«Ναι έγινε έτσι. Μου είπε «έλα να πορευτούμε μαζί», να τραβήξουμε μαζί την πορεία μας, έχουμε ανάγκη από ένα παίκτη σαν κι εσένα. Η όλη προσέγγιση του κόουτς ήταν εξαιρετική σε συνδυασμό με την όλη εικόνα που βγάζει το Περιστέρι μπρος τα έξω».
---- Θα σε χρειαστεί περισσότερο για την κρίσιμη τελική ευθεία του πρωταθλήματος. Σε τι βαθμό ετοιμότητας βρίσκεσαι;
«Ιδανικά θα ήθελα να έχω στη διάθεση μου 10 με 15 μέρες προετοιμασίας αλλά αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει κι έπρεπε να βοηθήσω όσο μπορώ την ομάδα. Σε κάθε περίπτωση αυτό το πρόβλημα δεν με αγγίζει σημασία έχει να κερδίζει η ομάδα και εγώ να την βοηθάω από το δικό μου κομμάτι στην εκτέλεση και στη δημιουργία σε κάθε ματς και για όσο χρόνο συμμετοχής παίρνω από τον προπονητή μου».
----- Η μπασκετική «πιάτσα» την οποία γνωρίζεις πολύ καλά τι άποψη έχει για τον «οργανισμό» που λέγεται Περιστέρι;
«Είναι ένας εξαιρετικός σύλλογος, ένας πολύ καλός οργανισμός με ιστορία και με κόσμο που σε καλύπτει σαν επαγγελματία αθλητή από όλες τις πλευρές μέχρι και φαγητό έχουμε μετά από τις προπονήσεις. Θα έλεγα ότι η οργάνωση του Περιστερίου ξεπερνάει τα ελληνικά όρια και αυτό που διακρίνει το Περιστέρι είναι η μεγάλη σταθερότητα. Κάτι τέτοιο βοηθάει τον αθλητή να ασχοληθεί καθαρά με το μπασκετικό κομμάτι. Αν δεν υπήρχαν μάλιστα οι διάφοροι τραυματισμοί και οι ατυχίες η ομάδα θα το έδειχνε ακόμη παραπάνω μέσα στο γήπεδο αλλά σημασία έχει να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια που εμφανίζονται στο δρόμο μας».
---- Από το παλιό Περιστέρι, τι σου έχει μείνει στη μνήμη σου;
« Ο σύλλογος ως οντότητα και το παρελθόν του διατηρούν την πολύ όμορφη εικόνα και όχι τα πρόσωπα, αυτό είναι κάτι σπάνιο που δεν το συναντάς εύκολα».
---- Η ομάδα υπηρετεί φέτος ένα νέο project μετά από την πολύ πετυχημένη διετία του Βασίλη Σπανούλη. Μέχρι στιγμή το υπηρετεί πιστεύεις καλά;
«Δεν το υπηρετεί απλά καλά, τα πηγαίνει σούπερ, νομίζω είναι 100% μέσα στον στόχο και αυτό μακάρι να συνεχιστεί το έχει ανάγκη το ελληνικό μπάσκετ».
---- Στόχος της ομάδας είναι η 8αδα;
« ΟΙ στόχος μας πρέπει να είναι παιχνίδι με παιχνίδι και όχι η οκτάδα, η εξάδα και η πεντάδα. Πρέπει να βλέπουμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και όταν αυτό περνάει να κάνουμε reset και να κοιτάζουμε το επόμενο. Δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε να πανηγυρίζουμε μετά από κάθε νίκη, ούτε να τα βάψουμε μαύρα μετά από κάθε ήττα. Το ταμείο και ο απολογισμός γίνεται πάντα στο τέλος της χρονιάς».
---- Το κρίσιμο ερώτημα βέβαια είναι αν έρθει πάλι η στιγμή που οι ομάδες της δεύτερης ταχύτητας, πίσω από Παναθηναϊκό – Ολυμπιακό, επιστρέψουν στις δικές σου εποχές τις πιο αγνές με παίκτες από τις ακαδημίες τους.
«Αυτό είναι κάτι που θέλει μεγάλη συζήτηση και δεν λύνεται εύκολα. Νομίζω ότι το κλειδί είναι να μεγαλώσει το πρωτάθλημα και να μην γίνεται με 12 ομάδες. Από την στιγμή όμωςς που δεν μπορεί αυτό να αλλάξει θα παραμένει το ίδιο status».
---- Πως ένα παιδί ξεπερνάει ένα τέτοιο διπλό σοκ με τον πατέρα του, την πρώτη φορά στα 3 του χρόνια όταν είχε το ατύχημα κι έπειτα στα 16 του όταν έφυγε από τη ζωή; Πως αντλεί δύναμη για να προχωρήσει;
«Είναι πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή, βιώνεις καταστάσεις που σε μαθαίνουν πως θα ανταποκριθείς και πως θα αντιδράσεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς όλα αυτά σε κάνουν πιο δυνατό, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να προχωρήσεις και να κοιτάξεις μπροστά. Αυτό έκανα κι εγώ γιατί δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Δεν θα ξεχάσω πάντως ποτέ τη στιγμή που έμαθα τα άσχημα μαντάτα, στις 28 Ιουνίου 2006. Δυστυχώς. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μετά το ματς για το Πανελλήνιο Παίδων, στη Νάουσα. Σχετικά χαρούμενος ήμουν, γιατί είχα βάλει αρκετούς πόντους. Πριν από το φαγητό, ξεκινάω να παίρνω τηλέφωνο τον πατέρα μου για να του πω πώς πήγε. Μία κλήση, δεύτερη κλήση, τρίτη κλήση και δεν απαντά…Υπήρχε μία απορία του τύπου: «Πού είναι;». Ήξερα ότι ταξιδεύει για τη Ρόδο αλλά λέω «τι γίνεται; Πού βρίσκεται;».
Πήγαμε για φαγητό με όλη την ομάδα και ήμασταν χαρούμενοι. Κάποια στιγμή, έρχεται ο υπεύθυνος της ομάδας και με πλησιάζει με ένα «σκοτεινό» πρόσωπο. Λίγο πιο σοβαρό από την κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν. Με παίρνει λίγο παραπέρα μόνο μου και μου λέει «το και το».
---- Και πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να βγει από πάνω σου η ταμπέλα «το παιδί του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς»;
«Είναι μια μάχη που τώρα που τη βλέπω κοιτάζοντας προς το πίσω θα πω ότι την ευχαριστήθηκα που την έζησα και τα κατάφερα. Κάθε πρόκληση είναι ευχάριστη για μένα, είναι πολύτιμη, είναι τόνοι δουλειάς, υπομονής, επιμονής, επιτυχίας και αποτυχίας. Μετά από τόσα χρόνια καριέρας είναι η γεύση της νίκης ότι τα έχεις καταφέρει».
---- Το μπάσκετ αποτελούσε πάντα την πρώτη προτεραιότητα στη ζωή σου;
«Θα μπορούσα να πω «ναι», μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου την πορτοκαλί μπάλα, είχα αποφασίσει από τότε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό και να αφήσω σε δεύτερη μοίρα το εκπαιδευτικό κομμάτι».
---- Με το σχολείο πως τα πήγες; Ήσουν καλός μαθητής;
«Ναι ήμουν καλός. Μέχρι και τώρα σπουδάζω για να πάρω κάποια διπλώματα και στο άθλημα και έξω από αυτό, είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι καλό να έχεις ένα χαρτί στα χέρια σου».
---- Στο κατώφλι πλέον των 35 χρόνων, πόσα χρόνια πιστεύεις ότι θα παίζεις μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο;
«Δεν το έχω σκεφτεί και ούτε έχω βάλει κάποιο στόχο. Όσο αποφασίζω να το κάνω θα παίζω».
--- Η επόμενη μέρα σου θα είναι πάλι μέσα στο μπάσκετ από άλλο πόστο;
«Ιδανικά θα ήθελα να είναι μέσα στο μπάσκετ».
--- Ποια άλλη δουλειά θα ήθελες να κάνεις;
«Θα ήθελα πολύ να ήμουν ηθοποιός. Δεν ξέρω γιατί, πάντα μου άρεσε όλη αυτή η γοητεία που κρύβεται πίσω από το συγκεκριμένο επάγγελμα και δεν έχει να κάνει με τη δημοσιότητα».
--- Έχεις δηλώσει παλαιότερα ότι: « δεν ήμουν στον χώρο, δε θα πήγαινα το παιδί μου να ασχοληθεί με το μπάσκετ». Ισχύει αυτή η δήλωση;
«Πράγματι την είχα πει αλλά τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος για τη δήλωσή μου αυτή. Σημασία έχει τα παιδιά να βρίσκονται μέσα στον αθλητισμό οτιδήποτε άθλημα και αν κάνουν. Ο γιός μου ο Μάξιμος είναι 5 ετών και δεν παίζει μπάσκετ αλλά ποδόσφαιρο, γιατί εκείνος το επέλεξε, σε μια ακαδημία της Βούλας».
---- Επίσης έχεις πει ότι «έχω φάει πολλές μούντζες στη ζωή μου».
«Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε φάει πολλές μούντζες στη ζωή τους. Σημασία έχει να τις αντιμετωπίζουμε θάρρος και να τις ξεπερνάμε».
---- Το αγαπημένο σου χόμπι;
«Να παίζω με τον γιο μου. Να βλέπω ταινίες, γενικά να περνώ χρόνο σπίτι με την οικογένεια μου».
---- Παρακολουθείς ποδόσφαιρο; Τι ομάδα είσαι;
«Παρακολουθώ και πολύ μάλιστα. Είμαι Μάντσεστερ
---- Την πόλη του Περιστερίου την έχεις επισκεφθεί για φαγητό;
«Βέβαια, νομίζω ότι το Περιστέρι φημίζεται για τη γαστρονομία του. Έχω πάει στο πολύ γνωστό μαγαζί στο Μπουρνάζι και σε άλλες ταβέρνες. Πιο παλιά σε μικρότερη ηλικία που ήμουν το Μπουρνάζι ήταν πόλος διασκέδασης για όλους τους νέους της Αθήνας».
---- Έχεις σκύλο;
«Ναι, ένα λαμπραντόρ τον Χούγκο που είναι 12 ετών και αποτελεί μέλος της οικογένειας μου. Λαμβάνω τεράστια αγάπη και πολλά συναισθήματα».
---- Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους φιλάθλους του Περιστερίου;
«Ήρθα σε ένα σύλλογο που από την πρώτη στιγμή οι άνθρωποι του με έκαναν να νιώσω οικεία, είδα την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπο μου. Εύχομαι να έχουν υγεία και να είναι πάντα δίπλα μας, να πιστεύουν στην ομάδα κι εμείς από την πλευρά μας θα παλεύουμε συνεχώς για να τους κάνουμε χαρούμενους».
