Σε αυτές τις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές η λογική είναι ανάλογη, αλλά από την ανάποδη διότι τα ρεκόρ είναι αρνητικά. Όχι τραγικά, απλά αρνητικά. Από τη μία «έσπασε» το εντός έδρας αήττητο που μοιραίο ήταν να συμβεί κάποια στιγμή κι αυτό και από την άλλη η ομάδα υπέστη δύο συνεχόμενες ήττες στο πρωτάθλημα μετά από 2,5 χρόνια.
Βέβαια, αυτά τα νούμερα αφορούν περισσότερο εμάς τους δημοσιογράφους και λιγότερο παίκτες, προπονητή, διοίκηση και σε τελική ανάλυση την ουσία που είναι οι βαθμοί και ο αγωνιστικός προσανατολισμός.
Τι είδαμε στα Γιάννινα; Μια εμφάνιση ανάλογη με αυτή κόντρα στην Ξάνθη. Επιθετικά ο Ατρόμητος ήταν αυτός που είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων, γεγονός που αποτελεί καινοτομία για εκτός έδρας ματς με βάση τα όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και τολμώ να πω είναι κάτι που μπορεί να κάνει άπαντες να αισιοδοξούν. Σε ό,τι αφορά, όμως, τις καθαρές ευκαιρίες που έβγαλαν οι Περιστεριώτες, αυτές δεν κρίνονται αρκετές, ειδικά από τη στιγμή που η ομάδα έμεινε πίσω στο σκορ. Στο 4’ ο Ούμπιδες νικήθηκε από το δοκάρι και τον Βελλίδη ενώ στο 28’ έστω και από στημένη φάση σημειώθηκε και δεύτερο δοκάρι. Ωστόσο, από τη στιγμή που ο Τσουκαλάς άνοιξε το σκορ, ο Ατρόμητος είχε μετρημένες ευκαιρίες στο 52’ με τον Ναπολεόνι και τον Μπρίτο στην ίδια φάση και στο 62’ το γύρισμα του Ναπολεόνι και την κεφαλιά του Φυτανίδη από το κόρνερ.
Από το 60’ και μετά, δεν συνέβη το παραμικρό και αυτό στα δικά μου μάτια είναι το πλέον ανησυχητικό, γιατί και κόντρα στην Ξάνθη μετά το 70’ το ίδιο συνέβη.Ψάχνοντας το τι μπορεί να φταίει, η έλλειψη τελικής πάσας είναι εμφανέστατη, η απόσταση ανάμεσα στους μεσοεπιθετικούς και τον επιθετικό είναι ώρες-ώρες χαώδης ενώ ειδικά όταν η ομάδα αγωνίζεται με έναν επιθετικό η περιοχή πολλές φορές είναι άδεια.
Σε αυτό το «παζλ» και σε ό,τι αφορά ειδικά το προχθεσινό ματς, πρέπει να σημειωθεί η παιδική αμυντική συμπεριφορά του πρώτου ημιχρόνου από τη στιγμή που ο Τσάβες περνούσε όποτε ήθελε, όποιον ήθελε, δείγμα του ότι οι παίκτες του Μιχάλη Γρηγορίου είχαν μεγάλες αποστάσεις από τους προσωπικούς του αντιπάλους. Έτσι, τρέχοντας να καλύψουν τα κενά, με μια πολύ απλή προσποίηση γίνονταν εύκολη λεία για τους γηπεδούχους. Δείτε απλά το γκολ του Τσουκαλά και θα καταλάβετε.
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι κάτι λείπει και βλέποντας ξανά και ξανά τις φάσεις του ματς, λείπει ένας... Τσάβες. Ένας παίκτης, δηλαδή, που θα μπορέσει να αναλάβει το βάρος της ευθύνης της δημιουργίας, θα έχει την τελική πάσα και θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς.
Τέτοιοι παίκτες υπάρχουν, αλλά είναι μακριά από τα στάνταρ που μας έχουν συνηθίσει οι ίδιοι. Ο Μαρσελίνιο μοιάζει απομονωμένος (μόλις μία σέντρα και δύο πάσες σε 45 λεπτά), ο Ούμπιδες δεν μπορεί μόνος του (είχε μόνος του 14 σέντρες τη στιγμή που όλη η υπόλοιπη ομάδα είχε 10) και πλέον αναμένεται να δείξει κάτι παραπάνω ο Στόιτσεφ που ήταν ωσεί παρών κόντρα στον ΠΑΣ.
Κι όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα, στις ήττες φταίνε όλοι, οπότε από το κάδρο των ευθυνών δεν ξεφεύγει ούτε ο Μιχάλης Γρηγορίου, που φυσιολογικά –αφού είμαστε ακόμα στον Σεπτέμβρη- δεν έχει μοντάρει την ομάδα για τις απαιτήσεις που έχει το ελληνικό πρωτάθλημα.
Το ματς κόντρα στον ΠΑΟΚ είναι δίχως αμφιβολία δύσκολο, αλλά η νίκη φαντάζει μονόδρομος. Ειδάλλως, απειλείται ακόμα ένα θετικό ρεκόρ για τον Ατρόμητο. Αυτό που δεν έχει υποστεί ήττα από τον «Δικέφαλο» σε κανονική διάρκεια πρωταθλήματος από το 1981. Το ερχόμενο διάστημα είναι κομβικό...
