Ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών διέπρεψε στη δεκαετία του ΄80

«Ο Ατρόμητος έχει ζήσει 100 υπέροχα χρόνια εύχομαι να ζήσει άλλα 100 υπέροχα χρόνια με πολύ αγάπη από τους φιλάθλους του και πολλές επιτυχίες. Για εμάς τους παλαίμαχους παίκτες είναι ένα κομμάτι της ζωής μας, για να μην πω η ζωή μας».  Ο Τόλης Μητράκος με τα 63 του γκολ που πέτυχε στα γήπεδα της Β΄ Εθνικής παραμένει ο πρώτος γενικός σκόρερ όλων των εποχών . Δυναμικό σέντερ φορ, πολύ καλός στο ψηλό παιχνίδι με το παρατσούκλι «Βουκεφάλας» δείγμα της ορμητικότητας του. Ήρθε στην ομάδα το 1980 και αποχώρησε το 1987. Αγαπημένος των φιλάθλων. «Πράγματι η αγάπη των οπαδών προς το πρόσωπο μου ήταν πολύ δυνατή. Θυμάμαι ότι στο τέλος των αγώνων με περίμεναν έξω από το γήπεδο για να με αποθεώσουν. Είχα ένα μίνι κούπερ εκείνα τα χρόνια και δεν με άφηναν να φύγω. Αλλά και στις ήττες πάντα με το καλό λόγο ήταν για εμένα. Η ιεροτελεστία των αγώνων της Κυριακής ξεκινούσε πάντα από την Τρίτη, στην πρώτη προπόνηση της εβδομάδας που συγκέντρωνε πολύ κόσμο. Αξέχαστα θα μου μείνουν τα παιχνίδια με το Αιγάλεω κυρίως αλλά και την Προοδευτική. Σε ένα παιχνίδι μάλιστα με το Αιγάλεω έπαιξα τερματοφύλακα γιατί τραυματίστηκε ο Βασίλης Αλεξίου και δεν είχαμε αναπληρωματικό στον πάγκο».

Τον διέκρινε η ταχύτητα και το απαράμιλλο πάθος του καλύπτοντας τη δεξιά πλευρά.

«Εύχομαι η αγαπημένη μας ομάδα να συνεχίσει την σταθερή της πορεία στο ελληνικό ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια ακόμη και να συνεχίσει να μας κάνει υπερήφανους. Και να συνεχίσουμε επίσης να έχουμε πολλά χρόνια ακόμη αυτόν τον υπέροχο πρόεδρο τον Γιώργο Σπανό που αποτελεί κόσμημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο».

 Ο Γιώργος Αυγουστίδης ξεκίνησε επαγγελματικά την σεζόν 1981-82 και αποχώρησε από τον Ατρόμητο στη λήξη της σεζόν 1991-92. «Άρχισα από το εφηβικό το 1978 με προπονητή τον Μάνο Σταματάκο. Το πατρικό μου είναι στην Αγία Τριάδα πολύ κοντά στο γήπεδο. Το 1981 με προπονητή τον Κώστα Τσάκο έγινα επαγγελματίας. Το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80 κύλησε με καλή πορεία στη Β’ Εθνική, το 1987 πέσαμε για πρώτη φορά στη Γ’ Εθνική αλλά επιστρέψαμε αμέσως. Αυτή η σεζόν 1987-88 είναι και η καλύτερη μου στην ομάδα. Τα περισσότερα παιδιά ήμασταν Περιστεριώτες και κάναμε φιλίες και παρέα εκτός γηπέδων. Μαζί με τον Σταύρο Ηλιόπουλο είχαμε ανοίξει μάλιστα ένα καφέ-κλαμπ πίσω από την Ευαγγελίστρια που το θυμούνται οι παλαιότεροι. Το ονομάσαμε «19-23», του δώσαμε το έτος ίδρυσης της ομάδας και μόνο αυτό καταλαβαίνετε πόσο αγαπούσαμε αυτόν τον σύλλογο και πόσο τον αγαπάμε ακόμη. Πόσες και πόσες φορές δεν είχα φύγει ματωμένος και με επιδέσμους από το γήπεδο. Όλα τα παιδιά όχι μόνο εγώ δίναμε κυριολεκτικά και την ψυχή μας για τον Ατρόμητο».

Αέρινος μπακ των ‘80ς που προσφέρει  ακόμη τις υπηρεσίες του από άλλο μετερίζι.

«Εύχομαι στον Ατρόμητο μας να τα χιλιάσει και να προσφέρει στον υπέροχο κόσμο του,  πολλές περισσότερες χαρές και δυνατές συγκινήσεις όπως μοναδικά ξέρει αυτός. Στα 7 χρόνια που έπαιξα στην ομάδα, ξεχωρίζω ασφαλώς τη χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα στη Γ’ Εθνική με προπονητή τον Στολίγκα και επιστρέψαμε αμέσως στη Β’ Εθνική, με την ιστορική πια διοίκηση των φιλάθλων. Και σε προσωπικό επίπεδο πάλι την σεζόν 1987-88 θα επέλεγα γιατί έπαιξα και στα 34 παιχνίδια χωρίς να λείψω λεπτό όπως και ο Λιβαθηνός. Πέτυχα 4 γκολ αν και αμυντικός και εκ των οποίων τα δύο ήταν πολύ σημαντικά. Εναντίον του Ηροδότου και του Ηλυσιακού που πήραμε τη νίκη με 1-0 σε ένα πολύ κομβικό σημείο του πρωταθλήματος». Ο Τόλης Αποστόλου που από το 2005 μέχρι σήμερα έχει το ρόλο του σκάουτερ συνεχίζει την διήγησή του λέγοντας τα εξής:« Ένα αξιοπερίεργο γεγονός που έχω να θυμάμαι μου συνέβη στη Ρόδο εναντίον του Διαγόρα. Δύο συνεχόμενες χρονιές με αντίπαλο τον ίδιο τερματοφύλακα (Καραγιάννης) σκόραρα από το ίδιο σημείο ισοφαρίζοντας σε 1-1 αλλά χάσαμε και τις δύο φορές με 2-1. Στον Ατρόμητο ήρθα με μεταγραφή από τον Βύζαντα Μεγάρων κι έφυγα το 1993, πριν 30 ακριβώς χρόνια αλλά νομίζω ότι είναι σαν χθες. Είναι μεγάλη τιμή και υπερηφάνεια να υπηρετώ ακόμη τον Ατρόμητο, τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα έχω ζήσει κοντά του, πλέον είμαι 37 χρόνια και νιώθω Περιστεριώτης».

Τον χαρακτηρίζει η λέξη «αρχηγός». Μέσα κι έξω από τον αγωνιστικό χώρο.

«Εύχομαι η ομάδα μας να πάρει κάποια στιγμή ένα τίτλο, μακάρι και πρωτάθλημα ή τουλάχιστον ένα Κύπελλο Ελλάδας και να δω επιτέλους το γήπεδο γεμάτο όπως στα δικά μας χρόνια». Ο Σταύρος Ηλιόπουλος με την κλασσική μακριά χαίτη ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα επί σειρά ετών στη μεσαία γραμμή του Ατρόμητου. Ήρθε το 1983 κι έφυγε το 1991. Ένας αρχηγός μέσα κι έξω από το γήπεδο, προσπαθούσε να λύσει ότι πρόβλημα δημιουργούνταν. «Στην ομάδα με έφεραν οι οργανωμένοι. Τον Ιούνιο του ’83 με έβαλαν  στους ώμους τους και με πήγαν στη λέσχη για να υπογράψω. Εκείνη τη σεζόν έπαιζα στον Ατρόμητο Πειραιώς και έβαλα το γκολ που έδωσε τη νίκη απέναντι στον δικό μας Ατρόμητο. Αυτό ήταν το έναυσμα για να ζητήσουν από τη διοίκηση να «φέρει τον Περιστεριώτη στην ομάδα» κι έτσι έγινε. Ήταν άλλωστε το όνειρο μου να παίξω στον Ατρόμητο, στον οποίο από έξι ετών πήγαινα στο γήπεδο ως φίλαθλος για να τον παρακολουθώ. Από το 1963 παρακαλώ. Εδώ και 60 χρόνια ο Ατρόμητος είναι στη ζωή μου. Δεν έχει σημασία αν είμαι μέσα ή έξω από την ομάδα. Ο Ατρόμητος είναι ένα κομμάτι που πάντα το έχω μέσα μου».