Ο Βραζιλιάνος που λάτρεψαν οι φίλαθλοι της ομάδας. Ήρθε στο Περιστέρι το καλοκαίρι του 2008 και αποχώρησε το 2017.

«Θέλω να στείλω τα Χρόνια Πολλά σε όλη την ομάδα και τους φιλάθλους της. Στα 9 χρόνια που αγωνίστηκα στον Ατρόμητο ξεκινώντας από τη Β’ Εθνική ζήσαμε πολύ μεγάλες χαρές, με δύο σερί τελικούς Κυπέλλου Ελλάδας, με ευρωπαϊκές παρουσίες και μεγάλες πορείες στο πρωτάθλημα. Η ευχή μου είναι σύντομα να επιστρέψουμε σε αυτές τις επιτυχίες και να ζήσουμε τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μέχρι πριν από λίγα χρόνια». Και ο Εδουάρδο Μπρίτο που είναι πια Συντονιστής Ποδοσφαιρικού Τμήματος της ομάδας συνεχίζει μιλώντας για τις καλύτερες στιγμές του στα 9 χρόνια που φόρεσε τη φανέλα με το αστέρι. «Η πρώτη καλή στιγμή μου ήταν που ανεβήκαμε αμέσως από τη Β’ Εθνική στην Α’ Εθνική. Γι’ αυτό και ήρθα να παίξω στη Β’ Εθνική γιατί ήμουν σίγουρος για την άνοδο. Η επόμενη ξεχωριστή στιγμή ήταν η πρόκριση μας στον πρώτο τελικό όταν φέραμε 0-0 στον Βόλο και στην επιστροφή μας συναντήσαμε μεγάλη υποδοχή από τους φιλάθλους μας πρώτα στα διόδια και έπειτα στο Μαζαράκη. Δεν ξεχνιούνται αυτά. Σε προσωπικό επίπεδο αξέχαστο θα μου μείνει το γκολ στη Τούμπα εναντίον του ΠΑΟΚ για το Κύπελλο μετά από συνεργασία μου με τον Μήτρογλου που άνοιξε το δρόμο για τον δεύτερο συνεχόμενο τελικό. Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους φιλάθλους μας γιατί κάθε φορά που γινόμουν αλλαγή όλο το γήπεδο φώναζε το σύνθημα «Μπρίτοοοο», ακόμη ανατριχιάζω και θέλω να τους ανταποδώσω αυτή την αγάπη. Τέλος θέλω να κάνω αναφορά στο τελευταίο μου παιχνίδι στις 30 Απριλίου 2017 καθώς ήταν γνωστό ότι θα έφευγα από την ομάδα. Παίζαμε με τον Πλατανιά και από το 70' όλο το γήπεδο άρχιζε να φωνάζει το όνομα μου για να μπω μέσα. Είχα σηκωθεί για ζέσταμα και θυμάμαι τον Ζησόπουλο που με είδε να προθερμαίνομαι κάποια στιγμή να μου λέει:«Έντου πάρε μόνος τη φανέλα και μπες μέσα» βλέποντας ότι ο Ρικάνρτο Σα Πίντο δεν με έβαζε. Τελικά μπήκα στο 81’ και αυτά ήταν τα τελευταία μου εννιά λεπτά με τη φανέλα του Ατρόμητου. Έπαιξα ένα λεπτό για κάθε χρόνο μου στην ομάδα»

Ένας πολυσύνθετος παίκτης που ήταν «παρών» σε όλες τις μεγάλες στιγμές της δεκαετίας του ‘70.

 «Να ευχηθώ τα 100 χρόνια της ομάδας μας να γίνουν 200 και να έχει πάντα επιτυχίες. Να ευχηθώ να την αγκαλιάσει ακόμη περισσότερος ο φίλαθλος κόσμος όπως στα δικά μας χρόνια. Και το αξίζει η ομάδα και πρέπει γιατί είναι ο πρεσβευτής της πόλης μας και όλη η Ελλάδα μιλάει για εκείνην με τα καλύτερα λόγια. Είναι πολύ τιμητικό που είμαι μέλος αυτής της πλούσιας ιστορίας». Ο Σταύρος Μισαηλίδης παίκτης «πασπαρτού» ξεκίνησε το 1966 από το ερασιτεχνικό με προπονητή τον Μάνο Σταματάκο και έγινε επαγγελματίας το 1971. «Ήμουν παρών σε όλες τις ανόδους που κάναμε στην Α’ Εθνική τη δεκαετία του ΄80. Έζησα τις καλύτερες στιγμές γιατί κάθε παιχνίδι μέσα στο Περιστέρι είχε από πέντε μέχρι δέκα χιλιάδες κόσμο. Μόνο στην προπόνηση ερχόντουσαν δύο χιλιάδες άτομα κάθε μέρα. Έπαιξα όταν το γήπεδο ήταν ξερό αλλά και όταν απέκτησε χορτάρι δίπλα σε μεγάλους ποδοσφαιριστές που έγραψαν τεράστια ιστορία και βέβαια ήμουν συμπαίκτης του τεράστιου Άγγελου Ράμφου». Και ο Σταύρος Μισαηλίδης ολοκλήρωσε λέγοντας ότι:« Μου έχει μείνει ένα γκολ από τη σέντρα που πέτυχα εναντίον της Χαλκίδας και πήραμε τη νίκη αλλά και μια «ποδιά» που έκανα στον Μίμη Παπαϊωάννου μέσα στο Περιστέρι. Σε μια φάση ήρθε με φόρα πάνω μου κι εγώ γυρνώντας τη μπάλα την πέρασα κάτω από τα πόδια του, επειδή ήταν ο Παπαϊωάννου όλη η εξέδρα σηκώθηκε όρθια για να με χειροκροτήσει. Μέχρι και οι εφημερίδες έγραφαν την άλλη μέρα για την «ποδιά» που έκαναν στον αξέχαστο Μίμη».

Ένα  «μηχανάκι», αρχηγός,  που κατάπινε τα χιλιόμετρα.

«Εύχομαι στην ομάδα μας να τα χιλιάσει. Πέρασα σε αυτήν τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου στη χρυσή δεκαετία του ’70 όπως την αποκαλέσαμε μετά,  μπορεί να πέφταμε στη Β΄ Εθνική αλλά την επόμενη χρονιά επιστρέφαμε αμέσως στην Α’ Εθνική με πολλούς σπουδαίους συμπαίκτες». Ο Βαγγέλης Κότσαλος δέσποζε στη μεσαία γραμμή από το 1972 μέχρι το 1981. «Όταν έπαιζα έδινα τα πάντα για τον Ατρόμητο και δεν καταλάβαινα τίποτα. Επί Χούντας ήμουν σε απομόνωση στο Στρατό ως ανεπιθύμητος στη Χαιρώνεια και η διοίκηση ερχόταν στη μονάδα μου για να με βγάζει υπό τον όρο ότι θα επέστρεφα μετά το ματς. Προπονήσεις δεν έκανα φυσικά και όμως έπαιζα.  Θυμάμαι τον Αντώνη Ξυπνητό και τον Σταμάτη Γλυκό μαζί με τον Απόστολο Κατσαρό να είναι στη πύλη για να με υποδεχθούν κρατώντας δώρα για τον  διοικητή μου. Από τη θέληση μου για να παίξω έπαθα αφυδάτωση αλλά έδωσα και τη ψυχή μου». Και ο Βαγγέλης Κότσαλος κατέληξε: «Έζησα μεγάλες στιγμές με γεμάτο γήπεδο και πολύ αγάπη από τον κόσμο. Έφυγα το 1981 όταν πέσαμε από την Α’ Εθνική έχοντας πολλά προβλήματα. Έμεινα ελεύθερος και πήρα μεταγραφή στη Κόρινθο. Επειδή όμως η ομάδα δεν ήταν σε καλή κατάσταση έδωσα δύο γραμμάτια των 500 χιλιάδων δραχμών, μεγάλο ποσό για την εποχή στον αείμνηστο Βασίλη Πέτρου και στον Βασίλη Πέτρου για να μπορέσουν να «τρέξουν» την ομάδα, τόσο μεγάλη ήταν  η αγάπη μου για εκείνη».

Βιρτουόζος που αποτέλεσε το ιδανικό ταίρι του Άγγελου Ράμφου στα ‘70ς.

«Να χαιρόμαστε τον Ατρόμητο. Να έχει επιτυχίες κα χαρές στον επόμενο αιώνα της ζωής του. Ομάδες σαν τον Ατρόμητο δεν θα σβήσουν ποτέ, έχει γαλουχηθεί με το dna της πόλης μας» εύχεται ο Κώστας Μισαηλίδης ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής που η κλάση του, τον κατατάσσει μεταξύ των καλύτερων μπαλαδόρων που έπαιξαν στον Ατρόμητο και βέβαια αποτέλεσε ένα ιδανικό ταίρι του Άγγελου Ράμφου. «Το 1965 ήρθαμε με την  οικογένεια μου στην Ελλάδα από την Κωνσταντινούπολη κι εγκατασταθήκαμε στο Περιστέρι. Το 1968 ήρθα στον Ατρόμητο και αποχώρησα το 1977. Με έφερε ο θείος μου ο Γιώργος Διδώνης που ήταν παίκτης της ομάδας, στην Τουρκία έπαιζα στην Ινσταμπούλ Σπορ. Κορυφαία στιγμή μου ήταν φυσικά το ματς με το Ρουφ, είχα την ευλογία να ζήσω την πρώτη άνοδο στην Α’ Εθνική με αξέχαστες στιγμές, νιώθαμε την λατρεία του κόσμου σε κάθε μας βήμα. Στην πλατεία δημαρχείου μας περίμενε ένα τεράστιο πλήθος. Το καλύτερο μου γκολ το πέτυχα εναντίον της Παναχαϊκής με ένα ψαλιδάκι έξω από τη μεγάλη περιοχή, ενώ σε ένα ματς με τον Πανηλειακό πέτυχα τρία γκολ. Θυμάμαι επίσης ότι σε ένα παιχνίδι με την Κόρινθο στο γήπεδο του Ορχομενού είχαν έρθει άνθρωποι του Πανθηναϊκού για να με δουν. Είχα όμως τόσο τρακ που δεν έπαιξα καλά και ο Παναθηναϊκός δεν ασχολήθηκε ξανά μαζί μου».

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από την ίδρυσή του, ο Ατρόμητος έδωσε στη δημοσιότητα ένα βίντεο όπου πρώην παίκτες του θυμούνται μια στιγμή που βίωσαν έντονα.

Είναι μια μέρα για την οποία ζει και αναπνέει όλος ο Ατρόμητος, όπως φάνηκε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο τις τελευταίες μέρες, τόσο στην πλατεία και στα στενά της πόλης μας, όσο και με τη συγκινητική εκδήλωση που διοργάνωσαν οι οργανωμένοι φίλαθλοι της ομάδας μας «Fentagin» στο δημαρχείο του Περιστερίου και το «παρών» έδωσε σύσσωμη η οικογένεια του Aτρόμητου, τιμώντας πρόσωπα της μεγάλης ιστορίας του, δείχνοντας ότι μόνο αυτός είναι ο δρόμος για το μέλλον.